نظرات ياداشت مشهد و كربلا

+ اه عاشقان

خانه‌ام آتش گرفته ست، آتشي جانسوز هر طرف مي‌سوزد اين آتش، پرده‌ها و فرشها را، تارشان با پود. من به هر سو مي‌دوم گريان، در لهيب آتش پر دود؛ وز ميان خنده‌هايم، تلخ،
و خروش گريه‌‌ام، ناشاد، از درون خسته‌ي سوزان، مي‌کنم فرياد! اي فرياد!
خانه ام آتش گرفته‌ست، آتشي بي‌رحم همچنان مي‌سوزد اين آتش، نقشهايي را که من بستم به خون دل،
بر سر و چشم در و ديوار، در شب رسواي بي‌ساحل. واي بر من، سوزد و سوزد
غنچه هايي را که پروردم بدشواري، در دهان گود گلدانها، روزهاي سخت بيماري.
از فراز بامهاشان، شاد دشمنانم موذيانه خنده هاي فتحشان بر لب، بر من آتش بجان ناظر.
در پناه اين مشبک شب