سلام ....اين گوشه دنيا تنها نشستم. يه کتاب سهراب روي ميزه کنارش ساعت و تقويم و چاي ! يه ذهن پر که معلوم نيست از چي پره و آوايي که در هواست. «بوي بهشت» به گوشم مي رسه . امروز صداي بال فرشته ها رو نشنيدم. نکنه دارم بزرگ مي شم؟! " بالي نيست ، آيت پروازي هست. کسي نسيت، رشته آوازي هست " ... گاهي به من سر بزن. نه به « ما » که به « من » . " تراوش آبيم و در انتظار سبوييم " " و چنان بي تابم که دلم مي خواهد بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه دورها آوايي است که مرا مي خواند " ... " گوش کن، دور ترين مرغ جهان مي خواند " من به روزم نمياي اون ورا...پيله ي يک پرواز...